Wednesday, September 25, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


විහාරමහා දේවි ......

Posted: 24 Sep 2013 11:54 PM PDT

''අම්මේ මෙන්න තාත්ත අම්මගේ බ්ලොග් එක කියෝනව ''
''අපෝ ඒකෙ මොනවා බලන්නද ..මන් මේ අනික් බ්ලොග් වලට යන්නේ එතනින් ''

ඔය ඊයේ මහා රෑ මට ඇහිච්ච දෙබසක්.

''මේ දවස්වල අපේ නැන්දම්මා ඇවිත්..ඔයාට මතකනේ එයාව. මන් එයාට ඔයාගේ බ්ලොග් එක කියවන්න දුන්න. කාලෙකින් අලුත් එකක් ලියල නැහැ නේ ''

ඒ ඊයේ පෙරේදා සයිගොන් වල ඉන්න යාළුවෙක් ..දුරකතනයෙන්.

''ඔයා දැන් බ්ලොග් එක ලියන්නේ නැහැ නේ ''
ඒ අද උදේ ප්ලේන්ටියක් බිබී කය්යක් ගහන් ඉන්නකොට මගේ මෙහෙ යාළුවෙක්.

ඔයිට අමතරව හුඟක් දෙනෙක් අහල තිබ්බ මොකද වුණේ කියල ..ඇත්තටම මොකද වුණේ ??

මුකුත් නොවීම ...ඒ කියන්නේ කම්මැලි කම තමා ආයේ. දෙයක් අත ඇරුනම ලේසි නැහැ ආයේ පටන් ගන්න.

අනික පොඩි අය ලොකු වෙද්දී අපි හිතුවට වැඩ අඩු වෙයි කියල එහෙම නැහැ. අක්ක හයට ගිය නිසා දැන් ඉස්කෝලේ රැස්වීම් අනං මනං වලට දින තියෙන්නේ වෙන වෙනම. ඉස්කෝලෙන් පස්සේ ක්‍රියාකාරකම් දෙන්නට එකම දවසේ නෙමේ. ළමයින්ගේ ආසාවල් අවශ්‍යතා අනුව ඒවා තෝරද්දී එකම දවස්වලට සමපාත වෙන දේවල් හරිම අඩුයි.

අක්කට මේපාර දුණු විදින්න ඕන වුණා. නංගිට  බෝනික්කෝ හදන්න ඕන වුණා . දෙක දවස් දෙකක.
අනික් ඒවාත් එහෙමයි. ඔයින් මෙයින් මට වුනේ සතියම හවස එක්කන් එන්න යන්න වෙච්ච එක.

ප්‍රාථමික පන්ති වල හරිම සැහැල්ලු විෂයමාලාවක් තිබ්බට හයෙන් පස්සේ බොහොම වැඩ. නිසි ලෙස විද්‍යාගාරය හෙම පාවිච්චි කරලා බැරෑරුම් අකාරයට විද්‍යාව ඉගෙන ගන්න පටන් අරන්. තව මානව ඉතිහාසයේ ආරම්භයේ ඉඳන් ඉගෙන ගන්න වෙන විෂයයක් තියෙනව. මගේ ප්‍රියතම අංශයක් නිසා  ගෙදර
වැඩ හෙම කරද්දී පොඩ්ඩක් ඔලුව දාලා බලන්න ආසයි.

දවසක් අතීත කෘෂිකාර්මික විධි ගැන කියෝන වෙලාවක මන් අපේ වැව් ගැන ටිකක් කියා දුන්නා. ඔන්න මෙයාට ප්‍රශ්න ගොඩයි. කොයි කාලේද ලංකාවට මිනිස්සු ආවේ අරකද මේකද. බලංගොඩ මානවයා දක්වා අමතක විස්තර සොයල පින්තුර පෙන්නලා කතාව දුර ගියා.

විජය කුවේණිගේ කතාව කියා දුන්න.හැබැයි මන් මෙව්වා කියන්නේ මගේ දැක්ම අනුව සියට පනහ පනහ තර්කයෙන්. මුල්ම කතාවට වඩා රවී ලියපු විදිහ වඩා හොඳයි ළමයින්ට කියල දෙන්න. විජයට පොඩ්ඩක් සුදු හුණු ගාල සැර බාල කල කතාව.

ඔක්කොම අහගෙන ඉඳල ලොක්කි කියපි

''ෂඃ ඒ කියන්නේ අපි ආක්‍රමණිකයෝ ...බෝට්ටු ජනතාව '

...................................................................................................................................................................

අපේ දිහා හැමදාම වගේ නිදා ගද්දි කතන්දර කියනව. මගේ කතා සරිත් සාගරේ නම් දැන් හිඳිලා. හැමදාම කොහෙද ඔය හැටි කතා. කිව්වා එකක් කියන්නත් බැහැ . මතක ජාතක කතා ටිකත් ඉවරයි . අනික හැම කතාවම කියා දෙන්නත් බැහැ. නිදා ගන්න කොට මැරෙන මරණ කතා කියන්නත් බැහැනේ.

බුද්ධ චරිතයෙන් මතක එව්වත් ඉවරයි .පටාචාරා වගේ කතා නම් මන් කියන්නෙම නැහැ . කිසා ගෝතමී ගැන කියල පොඩ්ඩි හොඳටම දුක් වුනා.

මුණු පොතේ රුක්ෂිලා වෙහ්තමුණි සහෝදරිය පවත්වාගෙන යන ''ළමා කතා '' පැත්තේ ගියොත් කතන්දරයක් අහුලගන්න පුළුවන්. කතන්දර අමතක අම්මලා තාත්තලාට ඔන්න හොඳ ඔත්තුවක්.

[ හුඟක් පරක්කු වුනදාට , නැත්නම් මට කම්මැලි දාට ''ඔන්න ඔහේ අද කතන්දර බැහැ .කරදර නොකර නිදාගන්න '' කියන වෙලාවලුත් නැත්තේම නැහැ. මොකද අපිත් අම්මල වුනාට පෘතග්ජන මිනිස්සු. ]

මෑතක ඉඳන් ලංකාවේ ඉතිහාසයේ කතා කියන්න පටන් ගත්ත. ගැමුණු කුමාරයා කිරිබත් කාපු හැටි හෙම හොඳට ආස වුන කතාවක්.

ඊට පස්සේ දවසක විහාරමහා දේවි ගැන කියල දුන්න.[ එයා අම්මගේ ගමේ]. තාත්තගේ වරදට කුමාරිව මුහුදට යවන්න වුන එක දෙන්නටම එච්චර ඇල්ලුවේ නැහැ. එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමා අයිතිවාසිකම් !!!

කොහොම හරි ඔන්න කුමාරි ඔරුවක දාල මුදේ පාකලා .

රටේ අනික් පැත්තට ගොඩ බැහැලා කාවන්තිස්ස රජතුමා කුමාරිව විවාහ කර ගත්තා ..


පොඩ්ඩි -''එහෙම කොහොමද ..වෙන්න බෑ .

මම - ''මොකෝ බැරි ''

පොඩ්ඩි - '' රජකෙනෙක් කොහොමද කුමාරියෙක් බැන්දේ. කුමාරියෙක් බඳින්න ඕනේ කුමාරයෙක් .''

දුවල ගිහින් ගෙනාවා එයාගේ ප්‍රින්සස් පොතක්

''මේ මේ දැක්කද ..සින්ඩරෙල්ල බැන්දේ කුමාරයෙක් ....ස්නොව් වයිට් බැන්දේ කුමාරයෙක් ...ස්ලිපින්ග් බියුටිත් එහෙමයි .

බැන්දට පස්සේ තමයි කුමාරයා රජ වෙන්නේ ..




Saturday, August 03, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


පාර දිගේ .....

Posted: 02 Aug 2013 11:28 AM PDT

පහුගිය දවසක නැරඹුව චිත්‍රපටයක් මාව විතරක් නීම් අපේ පොඩි උන් දෙන්නත් කම්පනයට පත්කලා .A Thirsty World '' . ලෝකේ පුරාම පිරිසිඳු ජලසම්පත සිඳෙන සහ දුෂණය වන ආකාරය කියන වාර්තා සිතුවම්පටක් .
ට්‍රේලරේ විතරයි හම්බ වුණේ . ටොරන්ට් කරන්න පුලුවන්ද කියල බලල කවුරු හරි ලින්ක් එක දාන්න පුලුවන්නම් වටිනවා .


ලෝකේ කොච්චර වතුර තිබුණත් බොන්න පුළුවන් වතුර තියෙන්නේ කොච්චර පොඩ්ඩද . වතුර නැතුව මනුස්සයෙක්ට ජිවත් වෙන්න පුලුවන්ද .

ඉන්දියාවේ ,අප්‍රිකාවේ කම්බෝජියාවේ ජල හිඟය ගැන කම්පා වෙච්ච හිත අද කියන්න බැරි තරම් හැඟීම් ගොඩක් එක්ක හිර වුණේ වැලිවේරියේ වතුරට සල්ෆියුරික් එක්ක ලේත් මිශ්‍ර වුණ හින්ද .

මිනිස්සු එක පාරටම පාරට බහින්න නැතුව ඇතිනේ. කාලයක් තිස්සේ තියෙන ප්‍රශ්නයක් නම් පරිසර අධිකාරීන් මේ ගැන මොකද කලේ. අපිරිසිඳු ජලය  බැහැර කරද්දී යම් පිළිගත් ක්‍රමවේදයක් තියෙනව .'' Waste water treatment '' කියන්නේ එයට කියල අපි ඉගෙන ගත්තේ .  ආයතනයේ ඇතිනේ මේ ගැන වගකියන නිලධාරින් . නොදැන වුණ  දෙයක් නම් මෙච්චර බරපතල උද්ඝෝෂණයකට මිනිස්සු තල්ලු නොකර වැරැද්ද නිවැරදි කරගන්න බැරි වුණේ ඇයි .

ඉස්සර ආච්චිලාගේ දිහා යන්න අපි ගොඩ වුණේ 228 වැලිවේරිය බස් එකට ,නැත්නම් 224 කිරිඳිවැල හරි 225 පුගොඩ බස් එකට . කොළඹට කිට්ටු වුණාට කැළණියෙන් එහාට බියගම පාර එහෙමකට නාගරීකරණය වෙලා තිබුණේ නැහැ . ආච්චිලාගේ ගෙදෙට්ට යන්න බහින්නේ සියඹලාපේ හන්දිය නැත්නම් බෙල්ල කපපු හන්දිය . ඉස්සර කාගේද බෙල්ලක් කපුව නිසාලු ඒ නම වැටුනේ . දැන් කාලේ නම් බෙලි කපන වෙඩිතියන ගාණට නම් තියන්න ගියොත්  නිකන් නමක් තියෙන හන්දියක් බේතකටවත් නැති වෙයි .

මේ බෙල්ල කපපු හන්දියේ ඉඳන් වෙඩි තියපු හන්දියට ඒ හැටි දුරක් නැති එකයි හිතට වැඩියම වේදනා .

බස් එකෙන් බැහැල ගෙදෙට්ට යන්න කෙටි පාරක් තිබුණ රබර් වත්තක් මැදින් . අපි කවදාවත් දිග පාරෙන් ගියේ නැහැ . රබර් වත්තෙන් වැටුන කෙටි පාරට වැඩිය කැමති වුනේ උගුරැස්ස ගහක් තිබ්බ නිසා . ඒ කාලෙට පස්සේ උගුරැස්ස ගෙඩියක් දකින්න නැහැ .

වේලිච්ච රබර් ගෙඩිය පුපුරලා කටුව වෙන් වෙන්නේ සමනලයෙක් වගේ . ඒක බඹර වගේ කරකවන්න පුළුවන් . රබර් ඇටෙන්  කරන්න දෙයක් නැති වුනත් ඒකෙ දිලිසෙන ගතියට ආසයි. ගෙදෙට්ට යන ගමන් ගවුම් සාක්කු වල රබර් ඇට , කටු වගේම උගුරැස්ස ගෙඩි දෙක තුනක් දාගන්නවා . ඉස්සර අම්මට ගවුම් මහන්න කලින්ම කියන්නේ සාක්කු ඕනේ කියල . අදටත් මන් සාක්කු වලට ආසයි . සුදු ගවුමටත් ඉස්සරහ සාක්කුවට අමතරව සයේ දෙපැත්තෙන් හොර සාක්කු දෙකක් ඕනෙමයි මට නම් ඒකාලේ . සීසන් එක හෙම වැටෙන්නේ නැතුව දාගන්න .

ආච්චිලටත් බොහොම පුංචි රබර් කට්ටියක් තිබුණ . උදේම ආච්චි හරි ආතා හරි යනවා කිරි කපන්න . කිරි කපනවා කියන්නේ රබර් ගහේ රවුමට පොත්ත සහින එක . එයටත් කලාවක් තියෙනව . කානුවක් වගේ උඩ ඉඳන් පහලට ගහ වටේට කපන මේ කැපුම කෙළවරට පොල් කටුවක් රඳවන්නේ බේරෙන කිරි එක්කහු කරන්න .

මට මතක විදිහට කිරි එකතු කරන්න යන්නේ ටිකක් දවල් වෙලා . කිරි බාල්දිය ගෙදර ගෙනත් කිරි දානවා ඇලුමිනියම් ට්‍රේ වලට . ඊට පස්සේ ඇසිඩ් කලවම් කරලා . මිදෙන්න තියනව . ඒ කාලේ කෙමිස්ට්‍රි කරලා තිබුණේ නැති නිසා මේ ක්‍රියාවලිය මට ලොකු මැජික් එකක් වුණා . දැන් හිතෙන විදිහට සල්ෆියුරික් ඇසිඩ් වෙන්න ඕනේ දැම්මේ .

මේ රබර් මිදුනම කිවේ රොටි කියල . රොටි එකතු වුනහම අරන් යනවා ලොකු රබර් වත්තක තිබුණ මෝලකට . දුම් ගහන්න ගෙනියන්ව කියලයි ආච්චිලා කිවේ. අපි එහෙ ගිය වෙලාවක නම් අපිත් පස්සෙන් වැටෙනවා . ඔය රස්තියාදු ගමන් වලින් ජීවිතේට ලැබුණ අනගි පාඩම්  ඉස්කෝලෙන් ඉගෙන  ගන්න පුළුවන් ඒවා නෙමේ .
මේ දුම් ගැසීමේදී වෙන්නේ රොටිය වෙලිමකට සහ තද වීමකට ලක්වීම වෙන්න ඕන .

ඊට පස්සේ ඒවා විකුණුවේ කොහොමද කියන්න මතක නැහැ . එක්කෝ මෝලටම දෙන්න ඇති . නැත්තන් වෙළෙන්දෙක් ගෙදෙට්ට එන්න ඇති..

කිරි කැපීම වගේ වැඩ තිබ්බත් උදේ කෑමට ඉදිආප්ප ආප්ප වගේ දේකුත් හැදෙනවා . වැඩිහරියක් එහෙම හැදුන  අපේ අය්යා  නම් හිල් බත් තමයි හැමදාම කන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ . රෑ උයපු කරෝල ඇතිලියට හිල් බත් දාගෙන අනලා කාලා තියෙන කෙනෙක් දන්නවා ඒකෙ රස.

තාත්තගේ ගමේ ගෙදර වගේ මෙහෙ එච්චර පොත් තිබ්බේ නැහැ කියවන්න . ළඟ ගෙවල් වල හිටිය කොලුවයසේ මාමලා නැන්දලා ළඟ තිබ්බෙත් චිත්‍ර කතා . එව්වා නම් කියෙව්වා ඇති වෙන්න .

ඉතින් වැඩියම කලේ ආච්චිගේ හරි ආතාගේ හරි පස්සෙන් වැටෙන එක . අවුරුදු කාලෙට හෙම එහෙ ගියොත් කට්ටිය හිටියා හුඟක්. ඒ ඇරෙන්න සාමාන්‍ය නිවාඩු දවස් වලට එහෙමකට කවුරුත් උන්නේ නැහැ . පුංචිලා  මාමලා ගෙන් ඒකාලේ  නොබැඳපු අය වුනත් වැඩට ගිහින්. ආච්චි දවල්ට උයල තියල යනවා නාන්න .

ගෙදර වතුර ඇදල බොන්න ගත්තට නාන්න නම් නානාප්‍රකාර ළිං වලට ගියා . කොයි අතට ගියත් වෙලක් හම්බ වෙනවා . ඒ අයිනේ ළිං ඕන තරම් . අතින් ගන්න මට්ටමේ ළිං වලට තමයි වැඩිය කැමති. සමහර ළිං වලට පොඩි කඹ කෑල්ලක්  ඕනේ වෙනවා . ලිඳ අවට තියෙන  ගහකොළ ප්‍රමාණය  අනුව වතුරේ උෂ්ණත්වයත් වෙනස් . පලවෙනි වතුර එක දාගන්න එක මරන්න ගාණට බය හිතෙන තරම් සිතල ළිං තිබුණ .

සමහර ඒවා උතුරලා යනවා . ගැඹුරත් විවිධයි . එකපාරක් මන් ඔය ලිඳකට වැටුනත් එක්ක . කවුද අත දීලා ගොඩ ගත්ත . ලැජ්ජාවයි ඉවසන්න බැරි. කාලයක් යනකම් මේ අර ලිඳට වැටුන ළමයා නේ කියල අහද්දී ආච්චිගේ චිත්තෙට මුවා වෙන එකයි එකම විසඳුම .

එක එක නම් තිබ්බ ළිං  වලින් මට අමතකම නොවන නම තමයි '' මැණික්ක ගාරේ '' ලිඳ . මේ හරියේ ඇළවල් වල මැණික් ගරපු නිසා ඒ නම වැටෙන්න ඇති.

නාල ගෙදර එන්නේ සමහර විට කැබෙල්ල දළු හෙමත් කඩාගෙන . රෑට ඉදි ආප්ප හැදුවොත්  කැබෙල්ල දළු මාළුව නැත්තන් කෙහෙල් මුව මාළුව වගේ එකක් එක්ක තමයි කන්නේ .

ඉතින් රෑට කන්න කලින් දවල්ට කන්න ඕනනේ . නාල හෙම ඉන්නේ යකෙක් කන්න පුළුවන් ගානට. ආච්චි උයලා තියලා ගිය බත් බෙදල දෙනවා අපිට. හුඟක් වෙලාවට කරවල හොද්දක් මැල්ලුමක් , බටු මාළුවක් හෙම තමයි තිබුණේ . අපේ අම්මටත් හොඳට උයන්න පුළුවන තමයි . ඒ වුනාට ආච්චිගේ කරවල හොද්ද වගේ එකක් නම් ඊට පස්සේ කන්න බැරි වුනා . එකක් බඩගින්න. අනික ආච්චිගේ අත්ගුණේ . ආච්චිගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම කෝකියෝ.

රෑට නිදාගත්තේ ඒ කාලේ ගෙදර හිටිය පුංචි කෙනෙක් ගේ කාමරේ . එයාගේ කාමරේ වුඩු පවුඩර් සුවඳයි. පුන්චිලා ටිකක් ලස්සනට අඳින්න කැමති අය. ඒගොල්ලෝ බඳින්න ඉන්න කාලේ යාලු වෙච්ච බාප්පල එක්ක ගමන් යනවා මට මතකයි මැක්සි ගවුම ඇඳලා . බාප්පල බෙල් බොටම් එක ඇඳලා . අසුව දශකයේ මුල වගේ වෙන්න ඕන . දෙගොල්ලන්ම පාර අතුගගා යන්නේ .

හිනා වෙන්න ඕන දවසක් නම් නෙමේ . ඒ වුනාට මේ සිද්දි මතක් වෙනකොට නම් හිනාත් යනවා .

ඔහොම කාලයක් යද්දී වෙළඳ කලාපය ඇති වුණා . මාකොළ පැත්තේ ඉඳන් කලාපෙට වැටෙන සමෘධි මාවත හදන්න ගත්ත කාලේ මට මතකයි . ඒ පාර වැටුනේ බියගම පාර [ අද වෙද්දී නව නුවර පාර . මේක තමයි බැලුම් මහරින් පරණ නුවර පාරට වැටෙන්නේ ] හරහා හතරමන් හන්දියක් නිමවමින්. රබර් වත්ත අයිනෙන් . රබර් වත්ත අයිනේ තිබුණ ලස්සන උතුරා යන ලිඳක් .පාර හදල කාලයක් යනකම් ලිඳ තිබුණ තැනින් උල්පත් වතුර මතු වෙලා පාර අයිනෙන් ගලා ගියා .

 ඒ දකිද්දී මගේ ළමා හිතට හරිම දුකක් දැනුන . මට කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැහැ ඒ දිය පාර . හරියට මනුස්සයෙක් මරල එතන වලදාළ වැහුව වගේ. ..මට දැනුනේ . වතුර පාර නිකන් මිනි මැරුමේ සාක්කියට ගලා ගිය රුධිරය වගේ .

ළමයෙක් ලෙස එදා මගේ බොළඳ සිත හැඬුවේ ළිඳත් බේරලා පාර හදන්න බැරි වුණේ  ඇයි  කියල .

අද මට මතක් වුණේ ඒ ලිඳ . කඩපිල් හැදිලා බෝඩින් හැදිලා ඒ ලිඳ තිබ්බ තැනක් වත් නැතත් මට අද ඒ ලිඳ මතක් වුණා .




කලාපෙ නරක වගේම හොඳත් තිබුණ . දහස් ගානක් රැකියා ලැබුණ. හැබැයි මන් තාම හිතනවා ''පාරයි '' '' ලිඳයි '' දෙකම තිබ්බ නම් හොඳයි කියල .






Friday, July 19, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


බතාවියාවේ සති දෙකක්

Posted: 18 Jul 2013 10:50 AM PDT


බතාවියාව තියෙන්නේ කොහෙද කියල බ්ලොග් එක කියෝන හතර පස් දෙනෙක් වත් නොදැන ඉන්න විදිහක් නැහැ . ලන්දේසින් විසින් බතාවියා ලෙස නම් කරලා තිබුණේ වත්මන් ජකර්තා . ඒ කියන්නේ ඉන්දුනීසියාවේ අග නගරය .

සුමාත්‍රාවේ ඝන වනාන්තර උඩින් , නිතර භූචලන වලින් කම්පනය වන නම නොදත් අපමණ නෙක හැඩති දුපත් උඩින් පියාඹලා පුදුමාකාර රටක් ලෙස මගේ හිතේ ඇඳිලා තියෙන ඉන්දුනීසියාවට ගොඩ බැස්ස කියන්නෙ මට නම් හරිම අපුරු දෙයක් . වෙනදට සිංගප්පුරුවෙන් බහින්න කලින් ගුවන් යානය සුරබයා , ජාවා සුමාත්‍රා පැත්තෙන් යන බව සිතියමෙන් දකිද්දී වුනත් ඇති වෙන්නේ නිකන් බර්මියුඩා ත්‍රිකෝණය උඩින් යනවා වගේ හැඟීමක් . බයක් හෙම නෙමේ නිකන් කුතුහලයක් වගේ දෙයක්. කවදාවත් ඇත්තටම දැකගන්න ලැබෙයිද කියල විශ්වාසයක් නැති ගතියක් .

ඒ අස්සේ ඒ දවස්වලමයි සුමාත්‍රා පැත්තේ වනාන්තර ගිනි තියල ඇති වුන දුමාරය මැලේසියාවට සිංගප්පුරුවට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුණේ. මහා පරිමානෙන් සුමාත්‍රාවේ වන සංහාරය සිද්ද වෙනව . විශේෂයෙන්ම පාම් වගාව සඳහා . ඒ වගේම අවුරුදු කීපෙකට ඉන්දුනිසියාවේ රැකියාවලට යන විදේශිකයින් ගෙවල් වලට ගෘහ භාණ්ඩ හදන තමයි ආපහු යන්නේ . අපේ වගේම ඇති සාර්ථක දේශපාලන ව්‍යුහයක් ඇති බව තමා පෙනුනේ . ඒ හින්දා ඒවා ඒහැටි ගානක් නැතුව ඈති..

කොටින්ම මන් පතත්රේක දැක්ක සුසිලෝ [ ඔය කෑල්ල විතරයි මතක හිටියේ .] ජනාධිපතිතුමා කියා තිබුණ '' දුම් ප්‍රශ්නය එකක් හැබැයි ඒ ගැන ඒගොල්ලන්ට තර්ජනය කරන්න මැලේසියාවට ඉඩ දෙන්න බැහැ කියල . කොහොමටත් එගොල්ලයි මැලේසියාවයි අතර සම්බන්ධය ටිකක් අවුල් වගේ කියලයි අහන්න ලැබුණේ. බෝර්නියෝ කියන දුපත ඉන්දුනීසියාව , මැලේසියාව සහ බෘනායි අතර බෙදිච්ච නිසා ප්‍රශ්න ඇති .

ජකර්තා කියන්නේ නගරයකට වඩා විශාල ප්‍රදේශයක් . අතිශය ජනාකීර්ණ නගර කොටස ඇරුනම ටිකක් එලියට යන්න යන්න නම් හොඳින් ගහකොළ ඇති ප්‍රදේශ දකින්න ලැබුණ . අපි හිටියේ දකුණු ජකර්තා කියන පළාතේ . අලුතින් සංවර්ධනය වුන බොහොම ලස්සන ප්‍රදේශයක් . පාර දෙපැත්තේ ගස් වවලා තැනින් තැන තණකොළ පිට්ටනි . ක්‍රිකට් ගහන්න නම් අපුරුයි කියලයි සමහරුන්ට හිතුනේ.

විශාල දුපත් කීපයක් සහ කුඩා කුඩා දුපත් විශාල ගණනක් ඇති ඉන්දුනීසියාව පරිපාලනයත් ලේසි නැතුව ඇති .
සිතියමක් දැම්මම ඉවරයිනේ . තේරුම් ගන්න පහසුයි 





සිතියම බැලුවාම පෙනෙයි ජකර්තා තියෙන්නේ ජාවා දුපතේ උතුරු කොටසේ බව. වනාන්තර ගිනි අරන් තියෙන්නේ ඊට උඩින් තියෙන සුමාත්‍රා දුපතේ . ඉන්දුනීසියාවේ ඉතාම සුන්දර සංචාරක ආකර්ශනයක් වෙච්ච බාලි දුපත තියෙන්නේ ජාවා වලට නැගෙනහිරින් . මේ සිතියමේ නම් කර නැති වුනාට 2004 දී අපට නොමැකෙන දුක්බර මතක ඉතිරි කල සුනාමියට මුල්වෙච්ච භූචලනය සිදු වුන බණ්ඩා අචේ තියෙන්නේ සුමාත්‍රාවේ උතුරුම කෙලවරේ .

අපි ඉන්න දිනවලත් ඒ ආසන්නයේ තරමක් විශාල භූ චලනයක් සිද්ද වුණා කියා පුවත් පත් වල තිබුණ . හැමදාම උදේට ජකර්තා පෝස්ට් පත්තරේ කියවූ නිසා යම් පමණකට ඕපාදුප ටිකක් අහුලා ගන්න හැකි වුණා.
හුදී ජනයා ගැනම සිතා මතක ගබඩාවට දමා ගත්තා .

ඈත අතීතයේ සිටම සේද මාවත ඔස්සේ ලංකාව සමග සම්බන්ධ වුනත්  ඉන්දුනීසියාවේ ඉතිහාසය ගැන අපිට එතරම් දැනීමක් ලැබිලා නැහැ . එහෙන් මෙහෙන් කියවූ දෙයක් ඇරෙන්න අපේ කාලයේ මොහෙන්දොජාරා හරප්පා ,ඉන්දුනිම්න වගේ ශිෂ්ටාචාර කීපයක් ඇරෙන්න සමාජ අධ්‍යයනයට උගන්නපු දෙයකුත් නැහැනේ ද බලාගෙන ගියහම .

අතට අහු වුන වෙලාවේ ඒ ඒ දේවල් ගැන පොඩ්ඩක් හරි ලියා තැබීම යුතුකමක් විදිහටයි මා දකින්නේ . නැත්තන් මගේ සුපුරුදු රසිකයින්ගෙන් භාගයක් සිතියම දැක්ක ගමන් මෙලහටත්  අහක බලා ගන්න බව දන දැනත් මේවා ලියන්නේ අහවල් දේකටද ..නැද්ද .



අනික් අතට හසිත වගේ ඉතිහාසය මිට මොලවා ගත්තු ළමයින්ටත් බුරා වගේ ඔලුවේ විශ්වකෝෂයක් එක්ක උපන්න උන්ටත් මේ වගේ සරල කාරණා වැඩකටත් නැති බවත් ඇත්ත .

ඉන්දුනීසියාව සැදිලා තියෙන්නේ ලොකු කුඩා දුපත් රාශියකින් . ප්‍රධාන කොටම විශාල දුපත් වන්නේ
 ජාවා
  සුමාත්‍රා
 බෝර්නියෝ [ බෝර්නියෝ වල ඉන්දුනිසියන් කොටස හඳුන්වන්නේ කලිමන්ටන් ලෙසයි ]
  සුලවසි
 නිව්ගිනි [ නිව්ගිනි වල ඉන්දුනිසියන් කොටස පැපුවා . ]

මේ ඇරෙන්න බාලි වැනි කුඩා දුපත් විශාල ගණනක්    තියෙනව . මාත් මේ සිතියම අධ්‍යනය කරලා වෙන වෙනම මේ දුපත් ගැන ටිකක් කියවලයි දැනගත්තේ . පහුගිය කාලේ නිතර කතාබහට හේතු වුන ටිමෝරයේ බටහිර පැත්තත් අයිති ඉන්දුනීසියාවට .

මේ දුපත් ගැන වෙන වෙනම ලියන්න තරම් කරුණු තියනව . මා සිත්ගත් කරුණු කීපයක් කීපයක් විතරක් ලියා තබන්න සිතුවා .

 ජාවා තමයි පරිපාලන ලෙස වැදගත් . අගනුවර වන ජකර්තා නිසා . ඒ ඇරෙන්න බොරෝ බුදුර් වැනි බෞද්ධ නටබුන් තිබෙන්නේත් මෙහි .

සුමාත්‍රා ..වැසි වනාන්තර වලින් ගහණයි. සත්ව විවිධත්වයද ඉහලයි .

කලිමන්ටන් හෙවත් බෝර්නියෝ දුපතේ කොටස වැසි වනාන්තර බහුලයි .. ඔරන් ඔටන් සහ ඕකිඩ් මල් සහ මැණික් මෙහි විශේෂත්වයන් .

සුලාවෙසි ජනයා අතීතයේ සිටම සවිමත් බෝට්ටු නිපදවා තිබෙනවා . ඈත එපිට අප්‍රිකාවට පවා එම බෝට්ටු ගිය බවයි කියවෙන්නේ .

පැපුවා හි සත්ව විශේෂ ඔස්ට්‍රේලියාවට නෑකම් කියනව . නමුත් දේශගුණය අතින් ඔස්ට්‍රේලියාවට වඩා තෙත් කලාපයක් .

පෙනෙනවානේ ඉන්දුනිසියන් දුපත් වල ඉඳන් ඔස්ට්‍රේලියාවට කොච්චර ලඟද කියලා . මේ ලංවිම බොහොම කරදර කාරී වෙලා තියෙන්නේ ඔස්ට්‍රේලියාවට සංක්‍රමණය වෙන්න නිතිවිරෝධිව එන මිනිස්සු නිසා . ඉරානය ඇෆ්ගනිස්තානය වැනි රටවලින් විශේෂයෙන් එනවලු . ඉස්ලාම් රටවල් නිසා සමහර විට විසා ගැටළුවක් නැතුව ඇති .

කියන්න බොහොම සන්තෝෂයි සුපුරුදු පරිදි විසා ගන්න විදිහ අහන්න ගියහම තානාපති කාර්යාලයෙන් කිවේ ආ ලංකාවේද එහෙනම් ඉන්දුනිසියන් ආගමන විගමන කාර්යාලයෙන් අනුමැතිය අරන් එන්න කියල . සැහෙන තර්ක වලට පස්සේ අපේ පාස්පෝර්ට් බලල අපි හොඳ ළමයි කියල තීරණය කරලා අපිට විසා දුන්න .

කවුරු හරි යන්න හිතන් හෙම ඉන්නව නම් සතියක් වුනත් මාසයකට විසා ඉල්ලන්න . සතිය කිවොත් සතියම තමා දෙන්නේ . දවසක් හරි ඉන්න නම් ආයේ එහෙදි විසා ගන්න ඕන . එව්වා එහෙම ලේසියෙන් වෙනවා කියල හිතන්න නම් හැකි රටක් නෙමේ ඔන්න.

මේ නීති තද වීම පිටුපස ඇත්තේ ඔස්ට්‍රේලියාවට සංක්‍රමණය වීමේ ප්‍රශ්නය වෙන්න ඕන .ආයේ නැත්තන් ඉන්දුනීසියාවේ නැවතිලා මක් කරන්නද . සුමාත්‍රා වනාන්තරවල ඔරන් ඔටන්ලා එක්ක ඉන්න තමා වෙන්නේ රටේ ඉන්න ජනගහණයට වත් රැකියා නැතිව ඇති බවයි පෙනුනේ .

ඒවා අතුරු කතා . මේ දුපත් විසිරීම අනුව භූගෝලීය වගේම සංස්කෘතියත් බොහොම විවිධාකාරයි . ඒ දුපත් වලට ආවේනික  ඇදහිලි කළා කටයුතු විවිධයි . බහුතරය ඉස්ලාම් වුවත් ඒ ඒ ප්‍රදේශයන් වලදී විශ්වාසයන් විවිධයි . එක ජනවර්ගයක් අලුතින් ගෙයක් සෑදීමේදී  ඌරන් විශාල සංඛ්‍යාවක් මරණයට පත් කරන බව එක්තරා රුපවාහිනි වැඩසටහනක මා දුටුවා .

භූගෝලීය සහ දේශගුණික අතින් බැලුවම ඉන්දුනීසියාවේ නැති දෙයක් නැහැ වගේ . ගිනි  කඳු , වැසි වනාන්තර ඒ වගේම රත්තරන් ඇතුළු වටිනා ලෝහ සහ ඛනිජ වලින් පොහොසත් .

දුක සැප යස අයස සුන්දරත්වය සහ කටුක බව සමසේ අනා සැකසුණ සොබා දම් මවගේ අපුරු නිර්මාණයක්

මේ සම්පත් නිසිසේ පරිහරණය වෙනවාදැයි නම් කියන්න අමාරුයි . වේගයෙන් වර්ධනය වන ආර්ථිකයක් ඇතැයි කියුවත් පොහොසත් ගෙවල වැඩට දුප්පත් මෙහෙකරුවන් කීපදෙනෙක් සිටින ලෙසට ආර්ථිකය විෂම බව නම් දුටුවා .

වියට්නාමයට සාපේක්ෂව එවැනි සේවකයින්ගේ වැටුපද අඩු බව තේරුණා . සති දෙකකදී අග නගරයෙන් සොච්චමක් පමණක් දැකලා රටක් ගැන අර්ථකතන දෙන එක වැරදි තමා . නමුත් මට ඉවෙන් වගේ දැනුණ මොකක්ද අවුලක් ඇති බව .

රජයේ පාසල් වල නොමිලේ අධ්‍යාපනය ලැබෙන්නේ එක ශ්‍රේණියේ සිට තුන වන තෙක් පමණයි . ඉතුරු ටික මුදලට . ජනගහනය අධිකයි .

අලි මදිවට හරක් වගේ බහු භාර්යා සංකල්පයත් නිතිගතයි . පිරිමියෙක්ට කන්න බොන්න දෙන්න පුලුවන්නම් ගැහැණු හතරක් කසාද බඳින්න පුළුවන් .

රජයේ සේවකයින්ට සහ හමුදා සේවකයින්ට මෙය තහනම් වුවත් නීතියේ සිදුරු ඇති බවයි කියවෙන්නේ . විටින් විට මෙයට එරෙහිව විශේෂයෙන් ගැහැණු පෙළපාලි ගියත් [පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩිමනක් ඉන්නේ පිරිමි වන්නට හැක  ] සිදු වූ වෙනසක් නැතිලු.

ධනවතුන් බදු වලින් ගැලවෙන්නට බිරින්දන් කීපදෙනෙක් තබාගන්න බවත් අසන්නට ලැබුණ .. ගෙවල් වාහන ඔවුන් නමින් ලියාපදිංචි කිරීම ඔවුන් ලබන වාසියක් .


මානව ඉතිහාසය ගැන ගත්තොත් '' ජාවා මිනිසා '' ගැන මතක ඇතිනේ . හෝමෝ ඉරෙක්ටස් ට අයිති ජාවා මිනිසා ඉතිහාසගත වුවත් වත්මන් බහුතරය ඊට පසුකලෙක තායිවානය දෙසින් සංක්‍රමණය වූවන්ගෙන් පවත් එන බවයි කියවෙන්නේ .

මා දුටු පරිදි ඉන්දුනිසියනුවන් ගේ සමේ වර්ණය කිට්ටුවන්නේ අපේ රට පැත්තට .නැගෙනහිර ආසියාතික සහ දකුණු ආසියාතික දේහ ලක්ෂණ මුසුවූ පිරිසයි වැඩි .

මැලේසියාවේ තරම් චීන ගහනයක් නොමැත . එයට හේතුවක් වන්නේ කලෙක අසීමිතව සිදුවූ චීන සංක්‍රමනය නැති කිරීමට ස්වදේශිකයින් සහ ලන්දේසින් එක්ව චීන සංක්‍රමණිකයින් විශාල ලෙස මරා දැමීම බව කොහේ හෝ කියවූවා මතකයි. ඉන්න සුළු පිරිසද අනික් රටවල මෙන් චීන බස සහ සංස්කෘතිය ප්‍රමුඛ ලෙස සලකන බවක් නැතිලු .

ඕස්ට්‍රේලියාවේ අබෝරිජින් වරුන් ඉන්දුනීසියාවෙන් ගිය කොටසක් බවයි අසන්නට ලැබුනේ .

හත්වන සියවසේ ඉඳන් දහතුන්වන සියවස පමණ වන තෙක් පැවති සිරිවිජය අධිරාජ්‍යට වත්මන් ඉන්දුනීසියාවේ කොටසක් වගේම මැලේසියාවත් අයිති වුණා. සිරිවිජය සුමාත්‍රා කේන්ද්‍ර කොටගෙන පාලනය වුණේ. වත්මන් කාම්බෝජය ආශ්‍රිත කෙමර් අධිරාජ්‍ය බිහිවන්නේ ද මෙයට පසුකලෙක .


සිරිවිජය ඉන්දියාව වගේම මැදපෙරදිග සමගත් වෙළඳ සම්බන්ධතා පවත්වා තිබෙනවා . අටවන සියවසේ ජාවා හි ඇරඹුණ සයිලේන්ද්‍ර යුගය තමයි ඒ කලාපයේ අවසන් බෞද්ධ රාජ්‍ය ලෙස සැලකෙන්නේ . බොරෝබුදුර් වැනි බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන  ඒ යුගයේ නිර්මාණ .

බෞද්ධ සහ හින්දු ආගම සමගාමිව පැවතුන බවත් පසුව සුමාත්‍රා දෙසින් ඉස්ලාම්කරණය කෙමෙන් ව්‍යාප්ත වූ බවයි සඳහන් .

සාදික්ක ඇතුළු වටිනා කුළුබඩු හඹා ආ යුරෝපිය ගවේශකයින් සහ වෙළෙන්දන් ගෙන් ඉන්දුනීසියාවට ගැලවුමක් තිබුනේ නැහැ . ලන්දේසි නැගෙනහිර ඉන්දීය වෙළඳ සමාගම VOC වලින්පටන්ගෙන කෙලින්ම නෙදර්ලන්ත රජයේ පාලනයට නතු වුනා .

එකල ජකර්තා හැඳින්වූවේ බතාවියා ලෙස . බතාවියා කියන නම හදුනා හැටිත් මා කලින් කියවා තියෙනව . ඕලන්ද ජාතිකයින් ඇරඹුණේ ජර්මනියේ බටාවී නම් පෙදෙසින් නිසා බතාවියා නම ඇති වූ බව .

ඔස්ට්‍රේලියාව අසල ගිලුණු ප්‍රසිද්ධ බතාවිය නැවෙහි කතාව දන්නවනේ . සේරම කියන්න ගියොත් මේක ඉඩ මදිවෙයි . එය වෙන වෙලාවක . නැත්නම් කමෙන්ට් වලින් .

මේ වෙද්දී ඉන්දුනීසියාවට අයත් දේශසීමා මුලිකවම ලන්දේසි පාලන කාලයේ ඇති වූ ඒවා .

පෘතුගීසින් සහ ඉංග්‍රීසින් ඉන්දුනීසියාවේ සාර්ථක වුණේ නැහැ .

කනගාටුව වන්නේ මට කෞතුකාගාරයකට යන්නට බැරි වීම . ගියා නම් මෙයිට වඩා යමක් දැන ගන්න තිබුණ.

පසු කලෙක ජපානය හිරු නොබසින අධිරාජ්‍ය පිහිටුවද්දී මේ පැත්තටත් ඇවිත් . දෙවෙනි ලෝක යුද්ධය ඉවර වුන ගමන් නිදහස් සටනේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස නිදහස් රාජ්‍යක් පිහිටුවල . සුකර්ණෝ තමයි පළමු ජනපති.

කියන්න දේ තව බොහොම තිබුනත්  දැනටමත් දිග වැඩි නිසා නවත්තන්න තීරණය කළා . මා නිරීක්ෂණය කල එක දෙයක් කියන්න ඕන . මේ දවස්වල අපේ රටේ ආන්දෝලනයට ලක්වුණ බුර්කාව ඇඳි එකම ඉන්දුනිසියන් කතක් වත් මා දුටුවේ නැහැ . 


ඇත්තටම ඉන්දුනිසියන් ජනයා ඇඳුම් පැළඳුම් අතින් නිදහස් වගයි පෙනුනේ . හිස වසා සිටි අයත් හරිම අඩුයි.

මුහුණ නම් වසපු කිසි කෙනෙක් දැක්කේ නැහැ .. ඉතාම කොට සහ නිරාවරණ වුන ඇඳුම් දුටුවේ නැතත් බිකිණි දැන්වීම් පවා දුටුවා . කොයි දේසෙක වුවත් නිදහස් ඇඳුම් රටාවක් දැකීම මට නම් සතුටක් .දුපත්වාසි ඇතැම් ගෝත්‍ර නම් කිසිම ඇඳුමක් අඳින්නේ නැතිවගත් පින්තුර වලින් පැහැදිලියි. ඔවුන් සොබා දහමට හොඳටම සමීපයි .

ඒ වගේම රටපුරාම විනෝදාස්වාදය සඳහා ඉඩකඩ තිබෙනවා .  ජකර්තා වල  සාප්පු සංකීර්ණ රැසක් තියනව.
ඇඳුම් පැළඳුම් වල මිලත් අඩුයි. ලාබ ශ්‍රමය නිසා විය හැකියි .  ශ්‍රමය ගැන කියනවා නම් පිටරටවල ගෘහ සේවයට යාම ඉන්දුනිසියන් කාන්තාවන්ගේ දායකත්වය විශාලයි .


ගුවන් තොට ගමන් බලපත් පරික්ෂා කරන පෝලිමේ මා ඉදිරිපිට හිටි යුවල සෞදි බව බලපත් වලින් මා දුටුවා . තරුණිය මුහුණ මදක් වසා සිටියේ . ඇයට මුහුණු ආවරණය ඉවත් කරන්නට සිදු වුනා .

බුර්කාව ඇඳීම තමන්ගේ කැමැත්ත වෙන්න පුළුවන් . නමුත් පුද්ගලිකව මන් නම් අකමැති ඇඳුමක් . ඔය ලෝගුවට රිංග ගත්තා වගේ නෙමේ සියවස් ගානක් සටන් කරලවත් එලියට එන එක බොරු . විශේෂයෙන්ම ගැහැණිය හංගලා තියන්න හදන පුරුශාධිපත්‍යයේ ලකුණක් ඕක . ඝර්මකලාපික රටකට අවශ්‍යත් නැහැ . මේ වෙලාවේ මේ ගැන කියන එක අවුල් ඇති . ඒ වුනාට ගැහැනියක් වශයෙන් මම කවදත් ඔය ඇඳුමට විරුද්ධයි .

දැන් ඔය ගැන විතරක් කතා කරන්න අවශ්‍ය නැහැ . මා කිවේ මගේ මතය.

මේ ලිපියේ තව හුඟක් තියෙනව කතා කරන්න . සුමාත්‍රා ගැන ,ගිනි කඳු ගැන ආදී වශයෙන් .

මේ ගස් නගින කොටියා හම්බ වුණේ තමන් සෆාරි බිමේදී .


මෙවැනි ලස්සන කුරුල්ලන් බොහොම හිටියා 

ඇත්ත කොමොඩෝ ඩ්‍රැගන් ඉන්න කුඩුව වහල තිබුණ නිසා මෙයා විතරයි දැක්කේ


පංචි දමන බෙල්ලන් වගේ නේ . මෙයින් ක්‍රීඩාවක් කරනවා 





 කුඩා සංගීත උපකරණයක් .


ලි කැටයම් හරිම සියුම් .

මේ වෙළඳ සලක දුටු සමරු නිර්මාණ කීපයක් .

තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවා . නම් ගම ගැන කියන්න . සංස්කෘත බසේ බලපෑම නිසා හුඟක් අපට සමාන වචන තිබෙනවා .

ඉන්ද්‍රලා , කුසුමලා එහෙත් ඉන්නවා . හැබැයි පිරිමි වැසිකිලිය නම් කර තිබුණේ ප්‍රියා කියල .

භාෂාව ඉගෙන ගන්න පහසුලු . ඉංග්‍රීසි අකුරු. ලියන විදිහටමයි ශබ්ධ කරන්නේ . තව ටිකක් හිටිය නම් ඉගෙන ගන්නත් තිබුණ .

Wednesday, June 05, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


ගෙම්බෝ

Posted: 04 Jun 2013 08:14 PM PDT


විල් තුන් දහසක් ඇති පලාතක ජිවත් වන මා නිවාස ආසන්නයේම තමයි ලොකුම වැව ඇත්තේ . මේවා වැඩිමනක් ස්වභාවික ඒවා . .කලෙකදී රතු ගඟ පිටාර ගැලීමෙන් ඇති වූ ඒවා . රජවරු වැඩි දියුණු කල ඒවාත් නැත්තේ නැහැ . ඒවාට අමතරව වැව් සහ ජලාශ ලෙස තිබී කෙමෙන් ගොඩ වී හෝ ගොඩකර නාගරිකරණය වූ ස්ථාන වල කුඩා පොකුණු වැනි ජල කඩිති බහුලයි . පෙඳ පාසි වැවී කොළ පැහැති වූ එවැන්නක් අප නිවාස අසලත් තියෙනව . රාත්‍රියට කවුළු පියන් පත් හැරිය කල ගෙම්බන්ගේ ගේ හඬ තැලුම අපට එතරම් අරුමයක් නොවේ.

වෙසෙසින් වැසි කලට අතොරක් නැතුව ගෙම්බන්ගේ හඬ ඇසෙයි . වැසි කාලෙට පෙරම ගෙම්බන් දෙවියන්ට වැස්ස දෙන්නයි කියා හඬන්නට පටන් ගන්නා බව මෙරට වාසීන්ගේ මතය . කොහොමත් කඩපිල් වල ගෙඹි දෙවිවරු හට පුද පුජා කොට අල්තාරයක් තැබීමත් සුලබයි .
තෙත් කලාපයේ විසු අප කුඩා කල නිතරම ගෙතුළ ගෙම්බෙක් දෙන්නෙක් පදිංචියට පැමිණීම අරුමයක් වුනේ නැහැ . උන්ගෙන් ඒ හැටි කරදරයක් නැති මුත් උන් පසුපස සර්පයින් එයි කියා සැක කල බැවින් ගෙඹී අමුත්තන්ට එතරම් පිළිගැනීමක් ලැබුනේ නැහැ .

පොල්කටු දෙකකින් අල්ලා ගෙන ඈතකට ගෙන ගොස් දැමීම තමා අපේ රාජකාරිය . වැඩකට ඇත්ද ..පසුදා එම මුල්ලෙන්ම ''ක්රෝක් '' කියා අපට සවුත්තුව දමයි .

උසස්පෙළ හදාරන වයසේ ළමයෙක් සිටි ගෙදරක් නම් ගෙඹි හාමිලාට දෙවි පිහිටය . වාසනාවට හෝ අවාසනාවට මට උවමනා කාලයේ එක ගෙම්බෙක් වත් පාසලට ගෙන යාමට නොහැකි විය .
අපේ මිතුරියක් දිනක් ගෙඹි ඇටකටු ගන්නට සිතා ගෙම්බෙක් තම්බා නිවෙනකම් බලා ඉද්දි කපුටෙක් එය ඩැහැ ගෙන ගිය බව කිවේ ඉතාම දුකින් .
අනේ ඒ, විද්‍යාවේ උන්නතිය වෙනුවෙන් පරලොව සැපත් සුවහසක් ගෙඹි කැරපොතු පරපුරට මගේ කණගාටුව .

එයින් පසු මට සැලකිය යුතු ගෙම්බෙකු හමුවන්නේ මගේ ලොකු දියණිය ඉපදී මාස කීපයකට පසුව
ඌ නිකන්ම ගෙම්බෙකු නොවේ. ඇට ගෙම්බෙකි . බිත්ති කබඩ් උඩින් තිබු කොන්ක්‍රීට් ලෑල්ල අනවසරයෙන් අල්ලා ගත් මේ ඇට ගෙම්බා කාලයක් ගෙදර හොඳ නාටකයක් වුනා . [මේ ලෑල්ල වරින් වර එක එක සත්ව වර්ගයාගේ පදිංචියට සින්න වුවත් එතන තිබුනේ පොත් සහ පත්තර . ඒ කාමරේ හිමියා පොත් ගුල්ලෙක් වූ අතර කැන්දන් ආ මනාලිය එයිට දෙවෙනි වුනේ නැහැනේ .]

ගෙදර පිරිස ගෙම්බන්ට බය සහ බය නැති ලෙස දෙකට බෙදුනා . බය නැති අය කොසු ඉලපත් රැගෙන සටනට බට අතර අනික් පිල පුටු මේස උඩට නැග සටනට අවශ්‍ය උපදෙස් සැපයුවා . කොළඹ සිට යුද්ධය මෙහෙයවූ අය මෙන් .
ඇට ගෙම්බා වැටුනොත් ළමයා කෙට්ටු වේ යයි කියමින් ඌ පසුපස පැන්නුවේ රාණි . අපේ ගෙදර උදව්වට පැමිණි නානා ප්‍රකාර චරිත අතර රාණි විනෝදකාමී කෙනෙක්. ඒ අය ගැන වෙලාවක ලියන්න ඕන [ අතට පයට දැසි දස්සන් උවමනා නිසා නොවේ ඔවුන් ගෙන ආවේ . මා එකල රැකියාවක් කල නිසා පොඩි එකා බලා ගැනීමට . අනෙක් අතට ඔවුන්ට අප හොඳින් සැළකු බවත් වේලාසනින්ම කියන්න වෙනවා . ]

ඒ කතා පසුවට ..දැනට ගෙම්බන් .
කෙසේ හෝ ඌටම එපා වී ගෙම්බා දිනක අප අත්හැර ගිහින් තිබුණ

එයින් පසු මේ පොකුණේ බක බක ගාන [ මුන් බක බක ගාන්නේ නැති බවත් '' ක්රෝක් '' ගැන බවත් අපේ කෙල්ලන් මට කිවා ]. ගෙම්බන් හමුවන තුරු සැලකිය යුතු ගෙම්බෙක් හමු වුනේ නැහැ .
යාන්තමට අටවා ගත් බ්ලොග් එකට නෙළුම්විල කියා නම තැබීමත් අහම්බයක් . ඉඳහිට විලට ගෙම්බෙක් දෙන්නෙක් පැන්නාට එතරම් හානියක් වුනේ නැහැ .


මෙය මහා ලොකු විලක් නම් නොවේ . සයිබරය කියන අපමණ විල් ඇති නගරයක කුඩා පොකුණක් පමණයි . ඉඳහිට වැව අද්දර ඉතිහාසය ගැන සාහිත්‍ය ගැන වගේම ලෝකය ගැන රසවත් ඕපාදුප කතා වෙනවා තමයි. දැන් එච්චරකට සාර නැති වුනත් මේ ඉතින් අපේ සතුට . මගේ දියණියන් දෙදෙනාගේ ළදරු පින්තුර දෙස බලා සතුටු වෙනවා සේම ඉඳහිට අපේ රසවත් කතා බහ නැවත කියවා සතුටු වෙන්නේ .

එදවස නිදහසේ අනෙක් අඩවි වල අදහස් පල කලත් අද ඒ නිදහස නැතුවා වගේ දැනෙන නිසා ..කොටින්ම බ්ලොග් අවකාශයේ නිදහසේ පියාඹන්න බැරි ගතියක් දැනෙන නිසා ඇතැම් විට මා නිහඬව සිටියත් කාලෙකට පසු ලොකු සතුටක් ලැබූ මේ බ්ලොග් අඩවියට මා ඉතාම ආදරෙයි තවමත් .

ඇතැම් විට ගෙදර වැඩකටයතු දහසක් තියෙද්දී මේ ලියන්නේ ඒ ආසාව නිසා . පාරේ යන ගමන් ගල් ගසා විල බොර කරන්නට සමහරෙක්ට සිතෙන්නේ ඇයිදැයි මට නොතේරෙන නමුත් ඉතාම ආදරයෙන් ඉල්ලනවා අනෙක් සහෝදර බ්ලොග් කරුවන් ගැන මඩ විලට ගෙන එන්න එපා කියා .

එමෙන්ම මගේ නම අනෙක් අයට අපහාස කරන්නට යොදා ගන්න එපා කියා .

කමෙන්ට් මොඩරේට් නොකර තබන්න මට ඉඩ දෙන්න . එවිටයි කතාවන් රසවත් වන්නේ .

 පින්තුරය

Sunday, June 02, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


තෙද ඇති පුතුන් දවසක වඳවී යාද

Posted: 01 Jun 2013 11:42 AM PDT

සිතේ බාගෙට කෙටු ලිපි නම් අනන්තය . නෙත දකින අපමණ දසුන්ය . අධික හිරු රැසින් මහා පොළොව දැවෙන කල ප්‍රීතියෙන් දළු කොළ කිරුළු දැරූ නෙළුම්විල කැකුළු සියපතින් සැරසිලාය . කණගාටුව එවන් මල් බරින් සැරසුන අප පිය නෙළුම්විල අද එපමණ මල් පුබුදුවන්නේ නැතිකමය . හිමිකාරිය අලසය .

සියලු පණ ඇති නැති වස්තුන්ට තම තමන්ට හිමි වසන්තයක් ඇත. බ්ලොග් ලියවිල්ලටද එයම පොදු වේ ..

මෙහි හිමිකාරිය කලින් කලට විවිධාකාරයේ රුචිකම් ඇත්තියක් වන බැවින් එක් දෙයක් නොකඩවා කිරීමට ඇති නොහැකියාව පිළිබඳ වාර්තා තබා ඇත . එහෙයින් මේ නම් අතිශය ස්වභාවික සන්සිද්දියකි
ලඟදි දිනෙක නැරඹු ජපන් සිතුවම් පටක් ඇගේ සිත තදින් දිනා ගත් අතර බැලුදා පටන් ලියන්නට සිතා සිටියාය .

එක් සමයෙක පිරිමින්ට වෙසෙසින් වැළඳුන වසංගතයක් හේතු කොට පුරුෂයින් ගණන හතරින් පංගුවක් දක්වා අඩු විණ . තමන්ට දරුවෙක් ලබා දෙන්නැයි නිරෝගී පිරිමින් හමු වේ හඬා වැලපෙන කතුන්ය .
සෞඛ්‍ය සම්පන්න තරුණයින් ,ඕකු හෙවත් රැජිනගේ ඇතුල් ගෘහයෙහි රැජිණ විසින් තෝරා ගනු පිණිස පදිංචි කර ඇත . සමුරායි කෙනෙකු වීමේ සිහිනයෙන් පෙලෙන කතානායක තරුණයා සිය දිළිඳු පවුලේ සුබ සිද්ධිය තකා මෙම ඕකු තරුණයින් අතරට එක් වීමට තීරණය කරයි .අනෙකුත් සම්ප්‍රදායික එකිනෙකා පරයා සිටිමට වෙහෙසුන අනිකුත් තරුණයින් අතර සාමාන්‍ය පවුලකින් පැමිණෙන මේ වෙනස් තරුණයා කෙසේ පිලිගැනේද ?

ඔහුගේ පෙම්වතියට ඔහුව නැවත දකින්නට ලැබේද ? . එවකට සිටි ශෝගුන් රැජින මියගොස් අලුතින් පත්වූ තරමක් රැඩිකල් අදහස් ඇති නව ශෝගුන් රැජින කඩවසම් තරුණයින් අතරින් පළමු රාත්‍රිය ගෙවන්නට තරුණයෙක් තෝරා ගත යුතුය .

වර්ණවත් ඇඳුමෙන් සැරසුණ තරුණයින් අතර කතානායකයා කළු පැහැති ඇඳුමකින් සැරසී සිටි. පළමු රාත්‍රිය ගෙවන තරුණයා මරා දැමීම පෙර කල පටන් පැවැති සිරිතක් බව රැජිනද නොදත්තාය .
වැඩි ආටෝප කුමටද . මෙතනින් ඔබටම නරඹන්නට හැකි කොට .




picture from


කන බොන දෙයක් කටට දාගන්නේ නැතුව එහි උත්පත්තිය සොයන්නාක් මෙන්ම නරඹන සිනමාවක අලගිය මුල ගිය ස්ථාන සෙවීමේ ජන්මගත රෝගය නිසා වැඩිමනක් මේ ගැන කියවද්දී දුටුවේ මුලින්ම ජපානයේ manga වර්ගයේ චිත්රකතාවක් ලෙස එළිදුටු කතාවක් බවයි . එමෙන්ම රුපවාහිනී කතා මාලාවක්ද වූ බවයි .


ලොව බොහෝ කොට සිදු වුවේ කාන්තාවන් ප්‍රදර්ශනය කිරීමය .විශේෂයෙන් රතු විදි වැනි ස්ථානයන් වෙන් වුවේ කාන්තාවන්ට . පිරිමින් පැමිණියේ පාරිභෝගිකයින් ලෙස .

මෙහි මුහුණු වල පාට උලා සරසා විශේෂ විදි වල ප්‍රදර්ශනයට තබා සිටි පිරිමින් ගේ නෙත් කැල්මක් සොරා ගන්නට පොර කන තරුණියන් ය .

නුඹලාට අපි නැතිකොට අගේ දැනෙන්නට හොඳ වැඩේ යයි මෙය නරඹන තරුණයින් සිතන්නට පුළුවන . සැබෑය මය කොයිදේත් හිඟ කල අගය වැඩි වේ .

ගැහැණු අප හැම විටම අපේ අයිතිවාසිකම් ගැන කතා කරමින් පිරිමින්ට තඩි බාන බවට චෝදනා එල්ල වෙද්දී පුරුෂ පක්ෂය ගැන අනුකම්පාවක් ඇති වෙන අන්දමේ චිත්‍රපටයක් බව නම් කිව මනාය ...

කලබල වන්නට දෙයක් නැත. මෙය සැබෑවට සිදු වූ බවට කිසිම තොරතුරක් නැත . එවන් වසංගත ලොව නැතුවා වන්නට පුළුවන . ඇත්තේ ගැහැණු පිරිමි වෙනසක් නැතුව සංවේදී බව මරා දැමෙන බරපතල වසංගත පමණි . එදාට වඩා අද ඒවා වැඩිද යන්න නම් මගේ දැනුම් පථයට හසු නොවන්නකි . මට සිතෙන්නේ වසංගත පැතිරෙන ක්‍රම සහ සංකීර්ණ බව නම් වෙනස්ය .

Thursday, May 23, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


බත් කුරු සහ වෙසක් කූඩු

Posted: 23 May 2013 02:00 AM PDT

චීන ක්‍රමේට බත් කන කුරු මිටියක් ගෙනාවෙමි . රබර් පටි ද සොයා ගතිමි . හවසට පොඩ්ඩෝ ආකල වෙසක් කුඩුවක් හදන්නට සිතා සිටිමි . 

මේ ක්‍රමයට වෙසක් කුඩු සෑදීම මාගේ  සහ අපේ නැන්දම්මා ගේ නව නිපැයුමකි . වෙසක් කුඩුවක් යනු ගණිත කර්මයේ බහු විධ හැඩතල අගෙන ගන්නට දරුවන්ට අනගි අවස්ථාවකි .

මා වගේම අන්තිම කටේ වැඩ කරන පුරුද්දක් තිබු අපේ තාත්තා එක්තරා විදිහක අපුරු කලාකාරයෙක් බව මට සිතේ . කඩිමුඩියේ අඳින ඉරි කැබලි කීපයක් අගනා සිතුවමක් කර පෙන්වන්නට ඔහුට තිබුනේ පුදුම හැකියාවකි . වෙසක් කුඩු හදන්නටද හපනෙකි . වැරැද්ද නම් බට සොයන්නට යන්නේද වෙසක් දා දහවලේ වීමය . කෝටු කපා සුද්ද කොට අගනා කුඩුවක් සදන්නට මහා වෙලාවක් ගත නොවිණි .

පොල් පට්ටා වලින් රවුම් සාදා හදන කාමරංගා කුඩු මගේ ප්‍රියතම වර්ගයකි . අටපට්ටම් , එල්ලන නෙළුම්මල්  මෙන්ම බිම සිටවන නෙළුම්මල් ද හදන එක අපේ  තාත්තාට කජු කනවා වැනි වැඩය . විශාල වශයෙන් විනෝද වීමට ඉඩ ප්‍රස්තා නොතිබුණ සමයක අපගේ ජිවිත ඒකාකාරී නොවුනේ මෙවැනි දේ නිසාය . අවුරුද්දට කාර්ය බහුල වී උණුසුම නිවෙන්නත් පෙර ඔළුවට එන්නේ වෙසක් කුඩුය .

පසුගිය වසරට වඩා වෙනස් සහ හොඳ එකක් තැනීම , අල්ලපු ගෙදර ළමයින්ට වඩා ලස්සන එකක් තැනීම ...මේවා ලෝකෝත්තර ලෙස සළකන විට අන්තිම නරක දේවල් විය හැකි නමුත් සංස්කෘතික අංගයක් ලෙස සහ ළමයින්ගේ නිර්මාණශීලි බව ඔප නංවන අපුරු මාධ්‍යක් ලෙස මා නම් වෙසක් සැරසිලි අගය කරමි .

වෙසක් කාඩ් තොරණ ප්‍රාථමික මට්ටමේ නමුදු බොහෝ විට පිරිමි ලමයෙකු සිය ප්‍රථම විදුලි පරිපථය සාදන්නට ඇත්තේ ඒ තුලින් වන්නට පුළුවන .

වෙසක් කාඩ් යැවීම  නම් මට කම්මැලි වැඩකි . නමුත් ඇතැම් ළමෝ එය ඉතාම සරුවට කලහ.

නමුත් වෙසක් කාඩ් ඇඳීමෙන් නම් මා ලොකු සතුටක් ලැබු  බව  මතකය . මේ එවන් එක්තරා කලක අඳින ලද්දකි .




කුඩු ඇලවීම , රැලි කැපීම , රැලි ඇලවීම , වටේට කැටයම් කපා ඇලවීම , මල් සාදා එල්ලීම ..ආදී නෙක කළා කටයුතු වලට යෙදෙන ළමයෙක් මොනතරම් හැකියාවක් ලබන්නේද කියා අද නම් මට සිතේ .

මා උගත් බාලිකා පාසල් දෙකේදීම පිරිමි ලමු නැතයි කියා වෙසක් සැරසිලි වලින් අඩුවක් නම් නොවිය .

වෙසක් දා කුඩු පත්තු කර පන්සල් යන අපි එන ගමනේදී කෙටි පාරෙන් නෑවිත් දිග පාරවල් වට රවුම් පාරවල් වලින් ගෙදර එන්නේ වෙසක්ද බලාගෙනය .

ඔය ගමන් වලදී අපේ පස්සෙන් ආ බුලා ගැන මා කලින් කිවා මතක ඇති සිතමි . වැස්සොත් නම් වෙසක් එතරම් සරු නැත . හොඳින් පායා සඳ එළියේ නැහැවුන රාත්‍රියක් නම් ළමා අපගේ දෙව්ලොව එයයි . පුග්දලික සනීපාරක්ෂාව ගැන අධිඅක් උනන්දුවක් තිබු අපේ අක්කා හැර අපි නම් බිම දන්සල් වන්දනා කළෙමු .

වෙසක් දවසේ තොරණක් බැලීම මොඩම වැඩකි . විදුලි ආලෝකය අවුල්ය . එක පිළිවෙලක් වන්නේ දෙවෙනි තුන් වෙනි දවසේය . තොටළඟ , පෑලියගොඩ , දෙමටගොඩ , පිටකොටුව ආදී ප්‍රසිද්ධ තොරණක් හෝ දෙකතුනක් බැලීමට අප කුඩාම කල වැදගත් පුරුද්දක්ව තිබිණ .

වයසින් වැඩෙත්ම සෙනග අස්සේ තෙරපීම වදයක් ලෙස සැලකීම නිසා ඒ ගමන් නැවතුන අතර වෙසක් කුඩු වක් දෙකක් තැනීම නම් කිසිකලෙකත් නතර නොවිණි .

එදාට වඩා අද නරක යයි මම කිසිකලෙක වත් නොසිතමි . වෙල් බඩවැටි වල බඩගා බට කැපීම අද අපහසුය . පියවරුන් අනේක රාජකාරි මැද්දේ කාර්ය බහුල විය . පාර අයිනේ ඕනෑතරමට වෙසක් කුඩු තිබේ ..අලවා හෝ නොඅලවා .

බුදු දහමට අනුව වුව කිසිවක් සදාකාලික නැත .එදා කල දේ ඒ ලෙසම අදත් කරන්නට යාම කොතරම් ප්‍රායෝගිකද නොදනිමි . 

යසට බට වැවෙන ,පොල් ඉරටු වඳ නොවූ රටක ගාලු මුවදොර පිටියේ ඉහල  අහසේ පාවෙන චීන සරුංගල් නම් මගේ සිත අපමණ වේදනාවට පත් කල බව නම් කිව යුතුමය .

මා චීන බත් කූරු වලින් කුඩු සදුවාට චීන වෙසක් කුඩුවක් ලංකික ගෙමිදුලේ එල්ලෙන දිනක් උදා නොවේවායි මගේ එකම පැතුමයි ..


Sunday, May 19, 2013

නෙළුම් විල

නෙළුම් විල


රූ සිරිනි නෙත බැඳුන.......මට මග හැරුණ තැන කොතන

Posted: 18 May 2013 10:45 AM PDT






දවස හැත්තෑව දශකයේ අග භාගයේ  දවසක් . එක අම්ම කෙනෙකුයි තාත්ත කෙනකුයි පොඩි කෙලි පොඩිත්තියෙකුත් එක්ක ගෙදරට රේඩියෝ එකක් අරන් එන්න ගියා . කොටුවේ පැත්තේ ලොකු සාප්පුවකට . ඒවායේ නම් ගම ඒ ළමයට දැන් මතක නැහැලු .

අම්මල රේඩියෝ තොරණ අතරේ කඩයේ හිටපු උස කෙට්ටු , රැවුලක් වවාපු තරුණයෙක් මේ ළමයා එක්කන් ගිහින් සාප්පුවේ  හයි කරලා තිබුණ අමුතු පෙට්ටියක් පෙන්නුවා . ඔන්න එදා තමා මේ ළමයා ටීවී එකක් දැක්කේ ඉස්සෙල්ලම .

මේ  ළමයාගේ හෙවත් මගේ මතක ගබඩාවේ එක එක ලැයිස්තු තියෙනවා . එක ලැයිස්තුවක් තමයි ජිවිතයේ හමු වූ මා ඉතාම ස්තුතිවන්ත වෙන මිනිසුන් . ඔන්න ඔය කියූ කරුණාවන්ත තරුණයා ඒ ලැයිස්තුවේ මුල්ම හරියේ ඉන්නවා .

ඔය වගේ වැදගත් ගමන් යද්දී ඉස්සර ගෙදර ළමයි සේරටම යන්න ඕන වෙනවනේ . ගොඩක් වෙලාවට බාලයාව තෝරා ගැනීමේ පදනම යටතේ තුන් වෙනියාට තමයි ඔය ගමන් යන්න ලැබුනේ .

අද වගේ නම් ඉතින් ''ඊනි ..මිනි මිනි මෝ '' නැත්නම් '' බබල්ගම් බබල්ගම් '' කරලා ඇඟිලි ගණන් කරලා තමයි තෝරා ගන්න වෙන්නේ [ , ඔය වගේ සෙල්ලම් නොදන්නා අයගේ දැනගැනීම සඳහා ---ඔය කිවේ අර ටක් ටික ටුක් වගේ එකක් ]

අපේ මලයා මට වඩා හුඟක් බාල නිසා මතක හිටින කාලයක් බාලයා වී සිටීමේ වාසිය ලැබුණ . කඩේ එක්කන් යාම..අඹ ඇටය හිමි වීම වගේ වාසි . ඔය අඹ ඇටය අයිති කරගන්න අරගලය සදාතනික එකක්ද කොහෙද .

ඇත්තම කියන්න කන්න ඇති දේකුත් නැහැ . කෑල්ලක් කන එක එයිට හොඳයි . ඒ වුනාට පාරම්පරික අරගලය ඉදිරියට ගෙන යමින් අපේ කෙල්ලන්ද ඕකට පොරකනවා .

''බාලයාට ''නියමය අලුත් පරම්පරාවට අල්ලන්නේ නැහැ . එක්කෝ ගෙඩි දෙකක් කපන්න වෙනවා . නැත්තන් මතක තියන් ඉඳලා ඊළඟ පාර අනික් කෙනාට දෙන්න වෙනවා .

කඩේ යනඑක ඉතින් කවදත් වාසියි . අපි ඒකාලේ සතියකට වතාවක් පොළකට හරි පිටකොටුව ,තොටළඟ වගේ ලොකු වෙළඳ පොළකට හරි යන එක පුරුද්දක් . ඒ ඒ ගමන් වල වෙන වෙනම වාසි තිබුණ . කඩුවෙල පොලේ ගියොත් පාරුවෙන් එගොඩ වෙලා යන එක විනෝදයක් . පාලම හැදුනට පස්සේ තව දුරටත් ඒ ගමන විනෝදයක් වුනේ නැහැ . කඩුවෙල ගියේ පොලේ විතරක්ම නෙමේ . ඒ කාලේ හොඳ චිත්‍රපටයක් ආවහම අපිව එක්ක යන පුරුද්දක් තිබුණ . කඩුවෙල සිනමා ශාලා දෙකක් තියෙනවා . එකක් විජයන්ති සහ අනික ලේඛා වෙන්න ඕන . අපි වැඩියම ගියේ කඩුවෙලට  . කොළඹ සිනමා ශාලා වලටත් ගියාට කොයිවටද කියල මතකයක් නැහැ .

අද කාලේ නම් ලව් ස්ටෝරි කියල අපි ළමයි එක්ක යන්නේ නැති වෙන්නත් ඉඩ තියෙන හිඟන කොල්ලා , අභිමාන් , මොණර තැන්න වගේ එව්වත් අපි පවුලම ගිහින් බැලුවා . සිරිබෝ අය්යා බලන්න නම් විශේෂයෙන් ගියේ අපේ ගම පෙන්නපු නිසාත් ආතා එහෙමත් එක දර්ශනයක සිටි නිසාත් . හඳයා නම් ලමයින්ගේම එකක්නේ .

ඔය අභිමාන් බලා ඇවිත් අපේ අක්කා ''තෙරේ මෙරේ මිලන තිරේ ...නයා කොයි ගුල් එලන්නේ '' කියා කියා ඔය සින්දුව කියනවා මට මතකයි .


පිටකොටුවේ මැනින් මාකට් යන එක නම් මට ඇල්ලුවේ  නැති වැඩක් . වැස්සක් හෙම දවසට නම් කලුපාට කුණු මඩ ගොඩේ ඇවිදින එක . .....

ඇත්තටම මේ කඩේ යාම ගැන රසබර කතා එමටයි . වෙන වෙලාවක කියන්නම් .

ඉතින් මන් ළමයා අර කඩේදී ටීවී එකක් දැක්කට පස්සේ වැඩි දවසක් යන්න කලින් අපි හිටි වත්තට අල්ලපු වත්තේ මහ ගෙදරට ටීවී එකක් ගෙනාව . ඒ කාලේ ඇත්තටම ලොකු ලොකු ඉඩම් තිබුනේ . ඒ කියන්නේ ගමේම වගේ ඉඩම් පවුල් කීපෙකටයි අයිති . ඔය මා කියූ ගෙදර හැඳින්වූවේ රජ ගෙදර කියා . ගෙදර සියා රජ්ජුරුවෝ . එහෙම කිවේ ඒ සියා ඉස්සර කොටුවේ රජ ගෙදර වැඩ කලාලු .

ඔය ගෙදර උන්න පිරිමි ළමයි දෙන්න අපේ ගජ යාළුවො . කොල්ලෝ වුනාට මොකද අපි එක්ක සෙල්ලම් ගෙවල් දාල සෙල්ලම් බත් උයන්නත් ආවා . දවසක් හැමෝම කුස්සියෙන් යමක් සොරා ගෙනත් ඇත්තම බත් ඉව්වා මතකයි .

ඉතින් ඔය යාළුකම නිසා අර ටීවී එක බැලීමේ පුර්ණ අනුග්‍රහය අපට ලැබුණ . කොටින්ම මහ රෑට පෙන්නුව චිත්‍රපටිය බලන්න මුන් දෙන්න අපිව එක්කන් යන්නත් එනවා . අද කල්පනා කරද්දී VIP  සැලකිල්ලක් .

හේතුව තමයි ගමෙන් භාගයක් ඒ වෙද්දීත්  පුටු , පැදුරු ආක්මන්ය කරලා ..කොටින්ම ජනෙල් කුරුවල එල්ලිලා බැල්කනි ජනතාව .

සිකුරාදා වෙන්න ඕන . නැත්නම් ඕක ඉවර වෙන්නේ පාන්දර වෙලා ..පරණ සිංහල සිනමාව මට හමුවෙන්නේ ඔයාකාරෙට . බර ගානක් බැලුවා . පාන්දර එකට විතර බෙලි කඩා වැටිච්ච උන් කුණුකෙල හෙම පිහදාගෙන ගෙවල් බලා යනවා . මන් නම් නේද පොඩ්ඩක් වත් නිදියන්නේ නැහැ . මුළු කතාවම බලනවා කොහොම හරි .
බිනරමලී ,,පරසතුමල් ...රන්මුතු දුව ..එකී මෙකි නොකී අටෝ රාශියක් චිත්‍රපටි බලා ගත්තේ ඔහොමයි .


ටිකක් කල් යද්දී ඒ වැඩේ එපා වුනාද අම්මා ගෝරනාඩු කලාද කියන්න මට මතක නැහැ . කොහොම හරි ඒ ටීවී බලන එක නතර වුනා . මන් දෙකේ තුනේ පන්තිවල වගේ කාලේ මේ දේවල් වුන බව තමා මතක .

ඔය කාලෙම අපි කුලියට හිටි නිවසේ අයිති ගෙදරටත් ගෙනාව රුප පෙට්ටියක් . ඒ ගෙදර ළමයි හිටියෙම නැහැ . අපි තමයි කොච්චරවත් එහෙ යන්නේ . කියන්න බැරි තරම් පලතුරු තිබුන වත්තක් . බෙලි අඹ අන්නාසි පේර..නමි නං ..එහෙම පලතුරු උයනක් ..වෙරළු ගස් අඹ ගස් නිකන්ම එව්වා නෙමේ ..සිනි වෙරළු ..පොල් වෙරළු ..යාපනේ අඹ ..කොහු අඹ ..බෙට්ටි අඹ ..

අර කුඩා කල මුළු දවසම නැලවී නැලවී සිටි අඹ ගසේ ඔන්චිල්ලාව තිබුනේත් අප මේ නිවසේ සිටි කාලයේ . අදටත් සිහිනෙන් මා ළමා කල දකියි නම් දකින්නේ මේ නිවස ආශ්‍රිතව . හරියටම ආපසු ගමට ගිය අපු මැටි බිත්ති වල සැඟවූ කැට කැබිලිති සොයා යන්නාසේ මාද ඉඳහිට මතක මන් ඔස්සේ ගොස් කුඩා මාගේ සොඳුරු මතකයන් අවුස්සනවා .

ඒ මහා ගෙදර ,පැරණි කොටසුත් ඉතුරුකරගෙන අලුත් වැඩියා කල ලොකු ගෙදරක් . පැරණි සිමෙන්ති ඇති කොටස් හරිම සනීපයි ..එහෙ අක්ක එක්කහු කරලා පොත් හදලා තිබ්බ දයා රාජපක්ෂගේ කතාවක් නැත්නම් පරන ශ්‍රී සඟරාවක් කියෝ කියෝ අර සිතල සිමෙන්ති පොලවේ වැතිරිලා ඉන්න එක එක්තරා විදිහක ක්ෂේම භූමියක් නැත්නම් පාරාදීසයක් වුනා ළමා මට .

කඩලා වට්ටියක දාල පලතුරු ඇඳ යට තියා ඉන්න සුදු ආච්චි පේර ගෙඩියක් නමිනං ගෙඩියක් ගෙනත් දෙනවා . ගස් වලත් ඕනෑතරම් තිබුනත් මේවා සත්තු නොකා පරිස්සන් කරලා තිබ්බ ඒවා . එයා ගෙදර කිසි වැඩක් කලේ නැහැ . මොනවා හරි හේතුවක් නිසා කසාද නොබැඳ වයසට ගිය මම්මලා ගොඩක් ඒ ගෙදර හිටියා . මන් කලින් මේගැන ලිවාදත් මන්දා .
කඩේ යන මම්මා ..කියලා කඩේ යන්නම එක්කෙනෙක් හිටියා . උයන මම්මා කෙනෙකුත් හිටියා .

ඒ සියලු මම්මලා මේ වන විට මිය පරලොව ගිහින් . හැබැයි ඔය ඉතින් අර ''ස්තුති ලයිස්තුවේ'' ඉන්න තව කට්ටියක් .

ඒ ගෙදරට ගෙනා ටීවී එකත් අපේම භුක්තියට සවි වුනා . ඕන වෙලාවක අපි වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක වෙච්ච ඒ රුප පෙට්ටියෙන් තමා Big Foot and wild boy හෙම මට හමු වෙන්නේ .

ඔය ඉතින් අර ස්තුති ලයිස්තුවේ ඉන්න තව කට්ටියක් .

එයින් පසු කාලයක අප ගෙවල් මාරු කළා . ඒ එක්කම රූපවාහිනියයි මමයි අතර හිඩැසක් ඇති වුනා .. ශිෂ්‍යත්වයෙන් සමත් වෙලා වෙන පාසලකට යාමත් එක්ක මගට ගත වුන කාලය වැඩි
වුණා . ටයි මාමගේ කාටුන් යුගය මට මග ඇරුණා යම් පමණකට . ගෙදර ටීවී එකක් නැති වීම අද වනවිට අරුමයක් වන්නට පුළුවන් ,,නමුත් අපේ ගෙදරට කවදාවත් ටීවී එකක් නැති වග ගැන කිසිවෙකු කතා වුවේ වත් ඒ ගැන කණගාටු වුනේ  වත් නැහැ .

ඔන්න ඔය කාලේ මද පෙරදිග යාම ජනප්‍රිය වුනා . ගමේ ගෙවල් වල ටීවී කැසට් ඕන තරම් . යුගයක පෙරලිය . ඇත්තටම යමෙකුගේ ජිවිත අන්දරය හුදකලා එකක් නොවේ . කාලයත් සමග සමාජය වෙනස් වීමේ කතන්දරයක් . උපේක්ෂාවෙන්  වයසට යාහැක්කේ මෙය තේරුම් ගත්තා වූ අයටයි

මට මේ හදිසියේ මේවා මතක් වුණේ පසුගිය දිනෙක වූ අකරතැබ්බයක් නිසයි ..චව් චව් සහ දිය රකුස් ...වැඩි විස්තර කියන්නට නොහැක .දන්නෝ දනිති
ඔය අස්සේ මට කාලයක් තිස්සේ සිතා සිටි රුපවාහිනි ඉතිහාසය යම් පමණකට සටහන් කර තබන්නට සිතක් පහල වුණා .

මටත් වඩා ඔය ගැන දන්නා කෙනෙක් හිටියද ඔහුගේ රන් වැනි මතක දිග හැරෙන්නේ මිත්‍ර සමාගමක හෝ අප දෙදෙනාගේ අතිතානුස්මරණ සංලාප යන්ගේ පමණයි .

ලංකාවේ පලවෙනි රුපවාහිනී සම්ප්‍රේෂණ ආයතනය වෙච්ච ITN එක ගැන නොදන්නා කෙනෙක් නැතුව ඇති . හරි ඉතින් දැන් ඕකේ යන නිව්ස් ගැන එහෙම කල්පනා කරලා කරදර වෙන්න ඕන නැහැ . මන් මේ කියන්නේ ඉතිහාසය .

පන්නිපිටියේ පිහිටවපු මෙය ශාන් වික්‍රමසිංහ මහතා ට අයිති වෙලා තිබුණ කියලයි කියන්නේ . මන් ඉතින් කෝකටත් කියලා විකියේ බැලුවා . අනිල් විජේවර්ධන සහ බොබ් ක්‍රිස්ටි කියන දෙන්නත් සම්බන්ධ වෙලා තියෙනව වැඩේට .

1979 අප්‍රේල් පටන් ගත්ත මේ නාලිකාව දකුණු ආසියාවේත් පලවෙනි එකලු . වැඩි කාලයක් නොගිහින් මෙය රජයට පවරාගත් බවයි කියවෙන්නේ . ඉන්පසු බත්තරමුල්ලේ වික්‍රමසිංහ පුරට ගෙනගියා .

ජපානයේ තෑග්ගක් වෙච්ච රුපවාහිනී සංස්ථාව පිහිටුවන්නේ 1982 දී .
1992 දී පුද්ගලික නාලිකා වලට රාජ්‍ය අවසර දුන්නා . මහරාජා ආයතනය බිහිවන්නේ එයින් පසු .

මේ පිළිබඳව තම තමන් දන්නා තොරතුරු එක්කරන්න . අද වන විට ලාංකීය රුපවාහිනිය කෙතෙක් දුරට සමාජීය වශයෙන් තම වගකීම ඉටු කරනවාද කියන එක වෙනම සැලකිය යුතු කරුණක් .



ඒ කතිකාව සඳහා මට සුදුසුකමක් නැති වන්නේ කලක සිට මා හා ලාංකීය රුපවාහිනියේ පයිරු පාසානම බිඳ වැටි ඇති හෙයින් .

නමුත් ඉතිහාසය ගැන ඔබ දන්නා දේ එකතු කර තබන්න . සිංහලෙන් ලියවුන එකඳු ලිපියක් වත් මේ ගැන මට සොයා ගන්නට බැරි වුනා . පෙර දවස අප කතා කල බොහෝ දේ මෙන්ම දවසක මෙය අපට සතුටක් වේවි .




රේඩියෝවේ විකාශය ගැන නම් මෙන්න මේ ලිපිය වටිනා එකක් බව පෙනුනා



පින්තුරය